Δραστηριότητες >> Περιβαλλοντική Εκπαίδευση

Φυσικό Περιβάλλον: Μας νοιάζει στ' αλήθεια;

Τη σχολική χρονιά 2002-2003 η ομάδα μας συμμετείχε στο πρόγραμμα με τίτλο «Φυσικό Περιβάλλον: Μας νοιάζει στ’ αλήθεια;» που δημιούργησε η κυρία Βάλια Στεριώτη, συνεργάτις της Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Το πρόγραμμα προέκυψε από μια μεγάλη πανελλήνια έρευνα που έκανε η Ελληνική Εταιρεία σχετικά με τις απόψεις και στάσεις των Ελλήνων απέναντι στις Μη Κυβερνητικές Περιβαλλοντικές Οργανώσεις.

Ύστερα από πρόσκληση της Ελληνικής Εταιρείας αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε σε μια γιορτή στην οποία θα έπαιρναν μέρος ορισμένα από τα σχολεία που είχαν κάνει τα ανάλογα εργαστήρια πέρσι.

Η ομάδα μας ξεκίνησε το Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2003 από το σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά με επικεφαλής τον διευθυντή μας και υπεύθυνο των ομάδων περιβαλλοντικής εκπαίδευσης κ Δημήτρη Καλαϊτζίδη και ύστερα από μια μικρή ταλαιπωρία (εξαιτίας των έργων που γίνονται σε διάφορους σταθμούς) κατεβήκαμε στο σταθμό του Θησείου. Εκεί μας περίμεναν ορισμένα μέλη της Εταιρείας και μας συνόδεψαν μέσα από την οδό Αδριανού, διασχίζοντας το Μοναστηράκι, στους Αέρηδες. Μας έδωσαν αυτοκόλλητα για τα μπλουζάκια μας. Εμείς φορούσαμε τα μπλουζάκια με το σκαντζοχοιράκι που είναι το σήμα του προγράμματος.

Στη διάρκεια της βόλτας μας στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα συγκεντρώναμε πληροφορίες πάνω σε ένα φύλλο εργασίας που μας έδωσαν τα παιδιά της εταιρείας. Χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες. Η πρώτη παρατηρούσε τα μνημεία (αρχαία ή βυζαντινά), η δεύτερη τα πουλιά και η τρίτη τη βλάστηση. Τα στοιχεία που βρήκαμε τα συζητούσαμε και ταυτόχρονα πήραμε συνεντεύξεις από περαστικούς. Μόλις φτάσαμε στην πλατεία του σταθμού στο Μοναστηράκι, άλλες πήγαν στην εκκλησία (την Παναγιά την Αθηνιώτισσα) , άλλες στο παλιό τζαμί, άλλες πήραν συνέντευξη από περαστικούς και μαγαζάτορες. Όλη η περιοχή ήταν γεμάτη τουρίστες που παρατηρούσαν τα προϊόντα που πουλούσαν τα μαγαζιά. Στη συνέχεια περάσαμε από την πλατεία της Μητρόπολης, είδαμε μια μικρότερη εκκλησία (του Αγίου Σπυρίδωνα) και στρίψαμε προς την Πλάκα.

Είχαμε σχεδόν φτάσει στους Αέρηδες, όταν ξαφνικά είδαμε μια άλλη ομάδα (την κόκκινη- εμείς είμαστε η γαλάζια) να προχωρεί και αυτή προς το ίδιο μέρος. Τότε αρχίσαμε να φωνάζουμε «Μπλε Ομάδα».

Όταν τα σχολεία που είχαν προσκληθεί συγκεντρώθηκαν, ανακατευτήκαμε και ξαναχωριστήκαμε σε τρεις ομάδες: Μια ομάδα ζωγραφικής, μια ομάδα χορού και κίνησης και μια ομάδα των συνθημάτων.

H ομάδα της ζωγραφικής ασχολήθηκε με το χρωματισμό ενός πανό που έγραφε τη φράση - κλειδί της ημέρας, «Ναι, μας νοιάζει».Το περίγραμμα των γραμμάτων το είχε φτιάξει νωρίτερα η Λαλίν Πιερράκου. Πολλά παιδιά, με πινέλα και ωραία φωτεινά χρώματα ασχοληθήκαμε για μια τουλάχιστον ώρα προκειμένου να φτιάξουμε το ωραίο πανό. Μόλις τελειώσαμε, βγήκαμε φωτογραφίες με τα πινέλα και τα χρώματα και πήγαμε να δούμε τι δουλειές έκαναν οι άλλες ομάδες.

Η ομάδα των συνθημάτων έγραφε συνθήματα σε χαρτιά, που είχαν το σχήμα ενός φύλλου από δέντρο και μετά τα κρεμούσε με κλωστή στα κλαδιά ενός τεχνητού δένδρου (τεχνητού) που είχαν φέρει οι οργανωτές στο χώρο. Καθένας, ακόμα και οι περαστικοί έγραφαν την άποψή τους στα φύλλα, απαντώντας στο ερώτημα «τι θα έλεγε το περιβάλλον αν μπορούσε να μιλήσει».

Στη συνέχεια πήραμε τα βότσαλα και γράψαμε επάνω τους ένα σύνθημα ή μια φράση σχετική με τη θαλάσσια ρύπανση και ρίχναμε το βότσαλο στη θάλασσα. Η Λαλίν, η ίδια που έφτιαξε και το σκαντζοχοιράκι, αναπαράστησε πολύ ωραία  τη θάλασσα.

Την ομάδα χορού και κίνησης αποτελούσαν  κορίτσια και αγόρια. Τέσσερις κοπέλες από την Ελληνική Εταιρεία μας έκαναν ερωτήσεις για τη σχέση ανθρώπου και φύσης. Ακούστηκαν πολλές γνώμες , όπως ότι η σχέση είναι φιλική, εχθρική, καταστροφική, συμπονετική, και ότι στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Απαντήσαμε με κατάλληλες κινήσεις του σώματος.

Πέντε κοπέλες από την ομάδα μας παρίσταναν τα δέντρα. Ένα αγόρι υποδυόταν ένα δέντρο που το κόβουν δύο ξυλοκόποι. Δυο άλλα παιδιά, μια κοπέλα και ένα αγόρι έκαναν μια πεταλούδα και ένα πουλί. Είχαμε και φίδι στο δάσος αυτό. Στο σκηνικό αυτό δώσαμε «ζωή». Τα δέντρα κουνιόντουσαν από τον αέρα, τα ζώα και τα πουλιά περνούσαν γύρω από τα δέντρα και οι ξυλοκόποι έκοβαν τα δέντρα με τα τσεκούρια. Και όλα αυτά χωρίς λόγια, μόνο με τις κινήσεις μας.

Όταν όλες οι ομάδες ολοκλήρωσαν την προετοιμασία τους, κάναμε μια μικρή γιορτή. Η ομάδα χορού παρουσίασε το σκετσάκι της για να το δουν όλοι. Μας μίλησε η κυρία Καρρά από την Ελληνική Εταιρεία, βγήκαμε φωτογραφίες γύρω από τη «θάλασσα», δώσαμε συνεντεύξεις στην τηλεόραση και μας προσφέρθηκαν χυμοί. Φωνάξαμε όλοι μαζί το σύνθημά μας «Ναι, μας νοιάζει» και το εννοούσαμε. Προτείναμε επίσης να κρεμαστεί το πανό μας σε ένα κεντρικό δρόμο, ώστε το σύνθημά μας να πιάσει τόπο. Για να δούμε…

Η υπέροχη αυτή εκδήλωση τελείωσε κάπου εκεί. Πήραμε χαρούμενες το δρόμο της επιστροφής. Είμαστε χαρούμενες γιατί κάναμε κι εμείς κάτι για τη διάσωση του περιβάλλοντος και την αποτροπή της καταστροφής του, γιατί «ΝΑΙ, ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ»

 

(Αναφορά: Γιώτα Ράλλη, Γιώτα Αληφραγκή, Αρετή Κρητικού)