Η αναχώρηση από τον Πειραιά για Αράχοβα πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008στις 8.30 π.μ. Αρχικά χωριστήκαμε σε ομάδες ανάλογα με το τμήμα μας και έπειτα η κάθε ομάδα μπήκε σε ένα πούλμαν. Στα μάτια των παιδιών διέκρινες την ανυπομονησία αλλά και την λαχτάρα να φτάσουν στην Αράχοβα. Η διαδρομή αν και μεγάλη πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Κάναμε μια μικρή στάση για φαγητό και έπειτα συνεχίσαμε το ταξίδι. Λίγες ώρες αργότερα τα πούλμαν σταμάτησαν στην άκρη της Αράχοβας και κατεβήκαμε.

        Φτάσαμε στην Αράχοβα. Τα πάντα γύρω ήταν υπέροχα. Ακόμα και η βροχή που φοβόμαστε ότι θα μας χάλαγε την εκδρομή, ομόρφαινε το τοπίο. Ύστερα διασχίσαμε το χωριό, χαζεύοντας τα διάφορα μαγαζιά και τις πέτρινες μονοκατοικίες μέχρι που φτάσαμε στην άλλη άκρη του όπου και μας περίμεναν τα λεωφορεία.  Δυστυχώς λόγω της ομίχλης ο δρόμος για το χιονοδρομικό κέντρο ήταν κλειστός και δεν μας επιτράπηκε να πάμε. Έτσι φανερά αγανακτισμένες  μπήκαμε στα πούλμαν. Ο καιρός δεν ήταν καλός. Έβρεχε συνέχεια. Παρόλα αυτά συνεχίσαμε κανονικά το υπέροχο αυτό μας ταξίδι. Περάσαμε από το χωριό Λιβάδια ένα μέρος που αναπτύσσεται πολύ γρήγορα, καθώς έχει πολύ χειμερινό, κυρίως, τουρισμό, λόγω της μικρής του απόστασης από το χιονοδρομικό κέντρο.

 Έπειτα συνεχίσαμε το δρόμο μας προς τον «Έλατο» για φαγητό. Στη διαδρομή περάσαμε αρκετά χωριά από τα οποία ξεχώρισαν δύο.

        Το ένα είχε πανέμορφα μικρά σπιτάκια από κορμό δέντρου, δίνοντας σου την αίσθηση ότι βλέπεις κουκλόσπιτα ενώ το άλλο είχε υπέροχα μικρά σπίτια πέτρινα με κεραμιδένιες σκεπές και ποικίλα χρώματα. Όλα γύρω ήταν καταπράσινα. Όμως δεν βλέπαμε κανέναν έξω από τα σπίτια. Πού είχαν πάει;

        Σιγά -σιγά τα καταπράσινα δέντρα έδιναν τη θέση τους σε άλλα κάτασπρα από το χιόνι που έπεφτε ασταμάτητα. Επιτέλους φτάσαμε στον «Έλατο» Είναι ένα χωριό με κορμόσπιτα, με ένα κεντρικό κτήριο που έχει θερμαινόμενη πισίνα, εστιατόριο, αίθουσα παιχνιδιών, φανταστικό! Mε το που κατεβήκαμε αρχίσαμε να παίζουμε χιονοπόλεμο και να φτιάχνουμε χιονάνθρωπους. Στα πρόσωπα των παιδιών μπορούσες να διακρίνεις τα τεράστια χαμόγελά τους.

        Κάποιες ανέβαιναν και σε έναν λόφο κάτασπρο από το χιόνι και τον κατέβαιναν κατρακυλώντας. Κάποιες άλλες έτρεχαν πάνω κάτω για να αποφεύγουν τις χιονόμπαλες. Ύστερα μπήκαμε στο εστιατόριο για να φάμε. Είχε ένα τεράστιο μπουφέ και διάλεγες ό,τι ήθελες. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό και το γλυκό υπέροχο.

        Δυστυχώς όμως έπρεπε να φύγουμε γιατί η ώρα πέρασε γρήγορα. Με βαριά καρδιά αποχαιρετήσαμε τον Παρνασσό. Οι φιλόξενοι και χαμογελαστοί κάτοικοί του αλλά και τα μικρά πέτρινα σπιτάκια  όλης της περιοχής έκαναν ακόμα πιο δύσκολο τον αποχωρισμό.

        Μετά από μια μικρή στάση για να ξεθολώσουν τα τζάμια από την βροχή και το κρύο και αφού εφοδιαστήκαμε με τρόφιμα συνεχίσαμε κανονικά το ταξίδι για την επιστροφή. Κι ενώ όλοι ευχόμασταν να παγώσει ο χρόνος, οι πόρτες άνοιξαν και φανερά λυπημένοι φύγαμε για τα σπίτια μας.                   

Βουτυράκου Διαλεκτή Α2