Οι εκθέσεις γράφτηκαν από τις μαθήτριες μετά την επιστροφή τους από την κατάθεση στεφάνων του 12θέσιου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου της ΕΛΕΠΑΠ  στο Πεδίο του Άρεως (Αθήνα) την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007. Οι μαθήτριες του σχολείου συνόδεψαν τα παιδιά του Ειδικού  Σχολείου στην κατάθεση στεφάνων με την ευκαιρία της Εθνικής Επετείου της 25^ης Μαρτίου.

«…Εγώ ανέλαβα να οδηγήσω ένα κοριτσάκι και όπως πλησίασα κοντά του με κοίταξε στα μάτια με αθωότητα και εμπιστοσύνη και ένιωσα σα να το ήξερα χρόνια. Κάποια εκπαιδευτικός τους μου σιγοψιθύρισε πως πήρα υπό την προστασία μου το πιο όμορφο. Κοιτάζοντας όμως γύρω μου όλα μου φάνηκαν τόσο όμορφα, τόσο αθώα και ένιωσα μέσα μου μια ξαφνική δύναμη κα θέληση να τα βοηθήσω και από την άλλη μια μεγάλη ευγνωμοσύνη στο θεό που με έκανε υγιή για να μπορώ να χαίρομαι την κάθε στιγμή και εκείνη η στιγμή ήταν μοναδική, θα φρόντιζα και θα οδηγούσα με τα δικά μου χέρια και τα δικά μου πόδια ένα άλλο παιδί. Δεν υπήρχαν πλέον αισθήματα οίκτου ή συμπόνιας αλλά αντέθετα, αισθήματα συγκίνησης και υπερηφάνειας όπως τα έβλεπα και κατέθεταν τα στεφάνια. …Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία που ζήσαμε και εμείς για να καταλάβουν ότι η ευτυχία είναι ένα αγαθό που ανήκει σε όλους αρκεί να το μοιραζόμαστε με αγάπη και αλληλεγγύη για το συνάνθρωπό μας!!!»

Άννα Μαρία Γαλάνη

«…Τα γνωρίσαμε κι ήταν όλα υπέροχα:ήταν χαρούμενα, καλόκεφα και έτοιμα για όλα! Εγώ είχα ένα αγοράκι 7 χρονώ που λεγόταν Χρήστος. Ήταν γλυκούλης και υπερκινητικός. Αντί να τον σπρώχνω εγώ με τραβούσε εκείνος. Μιλούσαμε συνέχεια και γίναμε φίλοι. Μου είπε ότι είχε κάνει πολλούς αγώνες και ότι στους περισσότερους είχε βγει πρώτος ή δεύτερος. Όταν μου τα έλεγε αυτά τον θαύμαζα για όλα αυτά που είχε κάνει. … Όταν τελειώσαμε ένιωσα χαρά, ευτυχία και καλά με τον εαυτό μου που έκανε κάτι καλό για το συνάνθρωπό του»

Νικολέτα Βλοντάκη

«… Οι υπεύθυνοι μας έδωσνα από ένα καροτσάκι. Τότε ήταν που ένιωσα λίγο ανασφάλεια γιατί δεν είχα ποτέ πριν αναλάβει να οδηγήσω μες στη βροχή ένα καροτσάκι, στο οποίο επέβαινε ένα αξιαγάπητο παιδάκι. Μετά από λίγα βήματα όμως δεν αγωνιούσα: πλέον ένιωθα σίγουρη αλλά και υπερήφανη….»

Χαρά Κορομπλή

«…Δυστυχώς επειδή έβρεχε δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε την παρέλαση όπως θα θέλαμε…Τα συναισθήματά μου ήταν πολλά και κάθε στιγμή διαφορετικά. Πριν έλθουν τα παιδάκια ένιωθα μεγάλη αγωνία και πολύ άγχος. Αλλά και μόλις ήλθαν το άγχος παρέμεινε αλλά τη θέση της αγωνίας κατέλαβε η λύπη για τα παιδιά αυτά επειδή πιστεύω πως δεν τους άξιζε μια τόσο δύσκολη ζωή. Φυσικά όμως αυτό δεν τους το έδειξα. Και ίσα- ίσα μέσα από τη συζήτηση μαζί τους κατάλαβα πως τα ίδια τα παιδιά δεν νιώθουν ότι έχουν κάποιο πρόβλημα, αλλά ακριβώς το αντίθετο, πως επειδή γεννήθηκαν τα πιο πολλά έτσι με νοητική ή κινητική παράλυση πιστεύουν ότι αυτό είναι μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια της καθημερινότητας. Προς το τέλος ένιωσα αρκετά χαρούμενη επειδή μιλήσαμε με αυτά τα παιδιά και κατάλαβα πως δεν έχουν καμιά σχεδόν διαφορά με εμάς. Η πρώτη μου εντύπωση από το  πρόγραμμα ήταν υπέροχη και ελπίζω σύντομα να επαναληφθεί μια εκδρομή με τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου και πιστεύω στην επόμενη εκδρομή να μας βοηθήσει περισσότερο ο καιρός».

Τζένη Εμμανουηλίδου

«… Όταν φτάσανε με τα σχολικά λεωφορεία, εγώ έτρωγα εκείνη την ώρα ένα λαχταριστό τόστ/σάντουιτς με μια δροσερή πορτοκαλάδα. Οι δύο κυρίες που ήταν μαζί μας (κ Τσολακίδου και κα Χατζηαναστασίου)  μας είπαν ότι τρώμε να το κρύψουμε διότι θα ζηλέψουν και δεν θα μπορέσουν να φάνε μόνα τους, αλλά με τη βοήθεια των δασκάλων τους ή κάποιου ειδικού. Τότε ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. Μερικοί αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν. Είναι σαν να είσαστε σε μια καφετέρια και εσείς αναγκαστικά να πιείτε πορτοκαλάδα ενώ ο διπλανός σας να τρώει μια τούρτα και να τον βλέπετε χωρίς σταματημό….Μπήκα μέσα στο λεωφορείο, μίλησα με όλα τα παιδιά αλλά μου έκανε εντύπωση ένα 7χρονο κοριτσάκι η Αγαθή, με το πώς μου άρχισε την κουβέντα. Παίξαμε λίγο με τα νούμερα και όταν μου είπαν να βγω επειδή θα έφευγαν, βγαίνοντας χτύπησα το κεφάλι μου επειδή το σχολικό είχε χαμηλή οροφή. Ήταν η πρώτη φορά που είδα αυτά τα παιδιά να γελούν ασταμάτητα. Ένιωσα σαν ένας άσχετος κλόουν που κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα χωρίς σταματημό. Αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Όταν έφευγαν τα σχολικά ένα –ένα τα χαιρετάγαμε με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά….»

Μόνα- Μαρία Βλαντή

«…Καθώς έσπρωχνα το καροτσάκι του το ρώτησα πως το λένε. Γύρισε, με κοίταξε και με τον τρόπο του μου μίλησε. Εγώ δεν κατάλαβα τι μου είπε γιατί μου μιλούσε μόνο με φωνήεντα.

Ήταν πολύ καλό παιδί. Ήμουν δίπλα- δίπλα με άλλα κορίτσια, μιλούσαμε και προσπαθούσε να μπει κι αυτός στην συζήτησή μας. Όποια κοπέλα του μιλούσε της χαμογελούσε. Όταν έλεγαν ότι είναι πολύ καλό παιδί χαμογελούσε ικανοποιημένο.

Δεν είχα πρόβλημα που δεν μιλούσε κανονικά, γιατί ξεχώριζε. Όμως με ένοιαζε ότι όσο και να προσπαθεί δεν θα μπορέσει να μιλήσει όπως εμείς.  Από τον τρόπο που με κοιτούσε καταλάβαινα ότι ήταν χαρούμενο.

 Ήταν η ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου».

Έφη Ζαφείρη

«…Δεν έπρεπε να τα κάνουμε να νιώσουν άσχημα. Δεν έπρεπε να δείξουμε οίκτο ή να γελάσουμε κοροϊδευτικά. Έπρεπε να δείξουμε αγάπη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε να νιώσουν άνετα μαζί μας, μα μας αισθανθούν σαν αδέλφια τους.

…Στη συνομιλία που έκανα με τον Ανδρέα πήγα να βάλω τα κλάματα απ’ τη συγκίνηση. Τον ρώτησα στην αρχή το όνομά του, Με ρωτούσε εκείνος πού πηγαίναμε και άλλα πράγματα, αλλά μετά μου έκανε μια ερώτηση που συγκινήθηκα πολύ:  «Είσαι φίλη μου;»  Ένιωσα την ανάγκη που είχε: να του δείχνουν αγάπη και όχι να τον κοροϊδεύουν και να γελάνε μαζί του. Όχι μόνο ο Αντρέας αλλά όλα εκείνα τα παιδάκια…. Η εμπειρία αυτή ήταν μοναδική. Ήμουν πολύ ευχαριστημένη, πολύ χαρούμενη. Τα παιδιά αυτά μου είχαν δώσει δύναμη. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται αγάπη».

Κυριακή Εξερτζή